VOO

[Ana Arias Saavedra]

Só quen ama voa,pero¿quén ama tanto
Que sexa coma o paxaro máis leve e fugitivo?,
Fundindo vai neste odio reinante todo canto
Quixera remontarse dereitamente vivo.

Amar…pero¿quén ama?voar…pero,¿quén voa?.
Conquistará o azul ávido da plumaxe,
Pero o amor,abaixo sempre,se desconsola
De non atopar as ás que da certa coraxe.

Un ser ardente,claro de desexos,alado,
Quixo ascender,ter a liberdade por niño,
Quixo esquecer co home se alonxa encadeado,
Onde faltaban plumas puxo valor e olvido.

Ïa tan alto a veces,que lle resplandecía
Sobor da pel o ceo,baixo da pel a ave,
Ser que te confundiche cunha alondra un día,
Te desplomache outro coma o granizo grave.

Xa sabes que as vidas dos demais son lousas
Con que tapiarte,cárceres con que tragar a túa,
Pasa,vida,entre corpos,entre reixas fermosas,
A través das reixas, libre o sange aflua.

Triste instrumento alegre de vestir,apremiante,
Tivo de apetecer e folgexar o fogo,
Espada devorada polo uso constante,
Corpo en cuxo horizonte pechado me desplego.

Non voarás,non podes voar,corpo que vagas,
Por estas galerías onde o aire é meu nó.
Por máis que te debatas en ascender, naufragas,
Non clamarás,o campo sege deserto e mudo.

Os brazos non aletean,son acaso un rabo
Co corazón quixera lanzar ao firmamento.
O sange se entristece de debatirse só
Os ollos vólvense tristes de mal coñecemento.

Cada cidade, dormida,esperta louca,exhala
Un silenzo de cárcere,de soño que arde e chove
Coma un élitro rouco de non poder ser ás.
O home xace,o ceo se eleva, o aire move.

Poema de Miguel Hernández
Traducción:ana arias Saavedra

8-3.2010